Nog meer verhalen van 2010 2009, 2008 en 2007

2007:

De schippersvrouw verhaalt:

Vrijdag 21 december:

Vlak voor de kerst worden we verrast met een laag sneeuw, prachtig om te zien, leuk om mee te gooien maar het maakt de schepen spekglad. Met een looppad van vloerbedekking proberen we de luiken begaanbaar te houden.

Vrijdag 14 december:

De Primo heeft een kerstplek in de Maashaven. De boodschappen worden gehaald, kerstkado's gekocht en de water- en olievoorraden aangevuld. De drinkwaterboot heeft het druk, hij past er net tussendoor en heeft vijf slangen tegelijk aangesloten.

Woensdag 12 december:

Om half negen s'avonds zijn we pas leeg en als we vertrekken, horen we over de marifoon dat de Waal bij St. Andries gestremd is omdat een Apache-helicopter tegen de hoogspanning aan is gevlogen. Eerst maar eens slapen in de vluchthaven van IJzendoorn, morgen zien we wel weer verder.

Dinsdag 11 december:

Omdat we woensdag pas s'middags kunnen lossen, duiken we vandaag bijtijds de haven van Keulen Niehl binnen. De schippersvrouw is er blij mee, nu kan ze nog even een kerstboom kopen. Daarna bezoeken we de kerstmarkt bij de Dom, Keulen schijnt zes kerstmarkten te hebben! Het is een mooie gezellige kerstmarkt met veel mooie spullen en heel veel lekker eten. Voor meer informatie over kerstmarkten: http://www.weihnachtsmarkt-deutschland.de/

Maandag 10 december:

Ook dit jaar is het "Adventswater" weer gekomen. De rivier is flink hoog en de lege opvaart van Hochfeld naar Keulen-Godorf valt niet mee, regelmatig rammelen er stukken hout door de schroef en er moet zelfs een keer achteruit gedraaid worden om de rommel er weer uit te krijgen. Het lijkt wel of men in heel Duitsland het afvalhout langs de oevers van de Rijn heeft gelegd om het zo met hoog water af te voeren richting Nederland. De vrolijke WSP (Wasserschutzpolizei) die in Keulen een controle komt houden, grapt dat ze dat met wel meer zaken doen die ze in Duitsland niet kunnen gebruiken. Gelukkig wordt alles in orde bevonden en staan we er even goed op in de computer van de WSP.

Zondag 9 december:

Na een overvolle kerstmarkt en winkelcentrum in Oberhausen op zaterdag, stoppen we zondag onze visite, kinderen en honden in de auto voor een wandeling langs de Rijn. We rijden van Hochfeld, een grauwe arbeiderswijk, naar Wittlaer (Rijnkilometer 759 dus) daar varen we al jarenlang langs en het is leuk om daar dan nu eens aan de wal te lopen. Gelukkig spotten we ook nog een paar bekenden en kunnen we zwaaien vanaf de wal.

Vrijdag 7 december:

De lading mag niet nat worden en er is flink regen voorspeld voor vandaag. Tot ieders verrassing is het droog om zes uur s'morgens en er wordt er toch gestart met de lossing. De kraanmeester is nog niet uitgeslapen en zet de grijper klem onder het gangboord en de lading, met een kleine schade als gevolg, toch jammer en helemaal niet nodig. De schippersvrouw heeft een makkie vandaag, de kinderen worden door de weekendgasten meegenomen. Dat komt goed uit want als tijdens de buien er dicht moet worden gelegd, kan ze assisteren en de kleppen er snel op doen, het waait behoorlijk hard af en toe. Bovendien moet de Primo tijdens het voorin lossen met het achterschip op het voorschip van de achterbuurman.

 

Donderdag 6 december:

Het losbedrijf heeft nog geen tijd en we zoeken een plekje bij de havenmeester in de Hafenmund. Lekker dichtbij de verse Duitse broodjes en een mooi grasveld om de hond op uit te laten. Het water is behoorlijk gestegen en de ondermuur staat onder water, er kunnen geen wrijfhouten tussen het schip en de ondermuur worden gehangen en dat ligt behoorlijk onplezierig.

Maandag 3 december:

Een goed begin is het halve werk, maar toch niet in de Botlek. "Onze" zeeboot ligt in de Laurenshaven op de boeien en de drijfkraan die er naast ligt is vrij zodat we zondagavond erop kunnen vastmaken. De schippersvrouw is blij dat ze veilig geland is, het waait behoorlijk. 's Morgens wordt er inderdaad, zoals afgesproken met de Marcor, begonnen met de belading maar het schiet niet echt op. Onze partij moet heel voorzichtig met een graafmachine van een separatiekleed worden gehaald en heel af en toe wordt er een grijper magnesiet in de Primo gemikt. Het wordt avond, nacht en de schippersvrouw is heel verbaasd als ze de volgende morgen weer wakker wordt en de Primo is nog niet geladen. Rond tien uur s'morgens is het dan eindelijk gebeurd, kan er opgestart worden, het schip afgespoten en weer een raam worden opengezet na meer dan 24 uur stofhappen.

 

Donderdag 29 november:

De schipper heeft de Hagestein vantevoren al met Google Earth verkend, van het losbedrijf heeft hij ook vernomen dat hij een keer extra rond zal moeten om te kunnen lossen, uiteindelijk wordt dat zelfs twee maal. De Primo blijkt in een kribvak tussen twee kribben te moeten worden geprakt.

Woensdag 28 november:

Gistermiddag leeg in Neuss en s'avonds nog even beginnen met laden in Düsseldorf. Het is te mooi om waar te zijn, na twee grijpers gaat de kraan kapot en het duurt tot de volgende morgen tien uur eer er weer beweging in komt. En dat met een strak schema van vandaag laden, morgen lossen in Tiel. Morgenochtend vroeg gaat niet meer lukken en dat geeft problemen in Tiel, na een hoop heen en weer gebel wordt de bestemming gewijzigd in Hagestein. Intussen troost de schippersvrouw zichzelf en de scheepshond met een strandwandeling langs de Rijn.

Maandag 26 november:

De losplaats Zietschmann in Neuss is een geliefde plek voor weekendhouders omdat je de auto zo naast het schip aan de wal kunt zetten. Aangenaamd verrast zijn we dan ook als we zondag aankomen en zien dat onze loswal, ondanks de drukte, niet bezet is. Dat scheelt weer verhalen s'morgens vroeg. De schippersvrouw is toch wel verguld met deze bestemming, ze heeft de supermarkten en vooral de stad dichtbij zodat de laatste sinterklaaskado's kunnen worden aangeschaft. Neuss heeft zelfs Nederlandse trekjes, met een Hema, Intertoys en een Zeeman.


Neuss

Donderdag 22 november:

Normaal zijn de Kreekraksluizen al een knelpunt maar deze week is een van de twee Kreekraksluizen gestremd voor onderhoud en dat geeft deze week veel oponthoud voor de scheepvaart. Gisteren was de wachttijd zelfs opgelopen tot elf uur! Vandaag mogen we niet klagen, de Primo wordt ingedeeld voor een eerstvolgende schutting en is er binnen twee uur doorheen.

Woensdag 21 november:

Varen door de haven van Antwerpen is vaak een "Wild West op z'n best", zo ook deze keer. Uit de Boudewijnsluis komt een zeeschip en die neemt zonder pardon zijn voorrang op de doorgaande vaart. Noodgedwongen wijken we uit naar bakboord en de pousseur (twee gekoppelde spitsen) naast ons ook, alleen de pousseur blijft naar bakboord uitwijken en begint "Primo, Primo" te schreeuwen. Alleen door volaan rond te gaan weet de schipper een aanvaring te vermijden. Communicatie met de franstalige schipper van de spits is niet mogelijk en pas later blijkt dat er een ketting van zijn roerwerk gebroken was.

Zondag 18 november:

Zondagmiddag is de Primo aan de beurt om coils te laden in Walsum. Meestal gaat de schipper mee zondagavond mee om de kids terug te brengen naar het schippersinternaat, deze keer gaat de schippersvrouw dus alleen op pad. Vanuit Walsum is zij nog nooit weggereden en zij heeft al van collegaschippersvrouwen gehoord dat het niet eenvoudig is om de juiste poorten terug te vinden. Het terrein is indrukwekkend groot en men is dol op stempels. Bij vertrek heeft ze bij het hafenamt een formulier ontvangen en daar had zij gelijk al de eerste twee stempels ontvangen en vernomen dat stempels erg belangrijk waren. En inderdaad als de schippersvrouw zich meldt bij de hoofdpoort om er uit te gaan krijgt ze weer een stempel en als zij er laat op de avond er weer in wil, nog een stempel en de opdracht het formulier weer in te leveren bij het hafenamt. Daar wordt het formulier opgeruimd in een ordner, de schippersvrouw ontgaat het nut van dit alles, maar is allang blij dat ze weer terug aan boord is. De poort was redelijk snel weer teruggevonden, even strandde ze bij poot 6 maar met aanwijzingen van de portier was poort 7 snel gevonden.

Donderdag 15 november:

Het losbedrijf De Beijer in Meiderich is enorm zwart, drassig en smerig. De schipper heeft een sleutel van de poort gehaald en voor vanavond staat visite bij een bevriend gezin op een tanker gepland. Heel voorzichtig met de werkschoenen aan en de nette schoenen in een vuilniszakken klimmen ze aan de wal. Bij de auto worden de schoenen verwisseld. Vervolgens kost het nog enige moeite en overredingskracht om het tankbedrijf op te komen maar uiteindelijk krijgen ze toestemming en wordt het nog een gezellige avond.

Woensdag 14 november:

Op de losplaats is het druk, de lossing zal waarschijnlijk pas vrijdag plaatsvinden. De Primo wordt vastgeknoopt boven sluis Meiderich. Het is een mooi plekje en de schippersvrouw gaat eerst eens een lange wandeling maken met de scheepshond. Het weer is sinds lange tijd weer eens opgeklaard, wel koud maar zonnig en vooral droog. Het geplande onderhoud voor deze zomer is nog lang niet gedaan dus wordt deze onvrijwillige vrije tijd nuttig besteedt en worden de rollers en de blikken verf weer aan dek gehaald. De schipper gaat aan de slag op het voordek en de schippersvrouw neemt achterop de binnenboeing onderhanden. Net als ze klaar zijn gaat het dan toch weer regenen. Als beloning wordt er s'avonds met bevriende collega's een hapje gegeten in de stad Duisburg.

Maandag 12 november:

Laden bij de EBS Botlek is altijd een surprise en meestal geen aangename, zo ook deze keer. De eerste partij gaat goed en wordt, zoals afgesproken, heel vroeg in de morgen verladen. De tweede partij zou s'middags rond half twee gaan gebeuren en dan gaat het mis. Steeds wordt het weer een uurtje later en de schipper staat steeds meer op ontploffen. Uiteindelijk is het s'avonds heel laat dan eindelijk zo ver.

Zaterdag 10 november:

Vandaag is in Arnhem het jaarlijkse zaalvoetbaltoernooi voor schipperskinderen. Bijtijds rijden we richting Arnhem, de kids zijn al vertrokken met een grote bus vanaf het internaat.  Ook hier gaat het niet alleen om de wedstrijden maar ook om de gezelligheid. Tussen de wedstrijden door kletsen we met vrienden en collega's bij. De sportieve resultaten vallen helaas wat tegen maar iedereen heeft het goed naar zijn zin en we sluiten de dag af met etentje met 53 man. Ieder jaar gaan we met z'n allen naar de Goudreinet in Kesteren aan de A15, niet alleen omdat het centraal gelegen is maar ook omdat het eten daar prima is, iedereen vrijwel tegelijkertijd zijn eten krijgt en ze er niet zenuwachtig of chaggerijnig worden van zo'n grote groep.

Donderdag 8 november:

Vandaag is er gelegenheid voor een bezoek aan de vakbeurs Europort Maritime in Ahoy. Donderdag is de enigste dag dat de beurs ook s'avonds geopend is en het is behoorlijk druk, de parkeerplaats van Ahoy is vol en ook bij de parkeergarages van Zuidplein is het wachten tot een aantal auto's de garage verlaten hebben voordat de slagboom weer omhoog gaat. De vakbeurs is een stuk groter dan voorgaande jaren maar daardoor ook nogal onoverzichtelijk geworden. Behalve interessant is de Europort Maritime ook heel gezellig, regelmatig treffen we collega's en vrienden. De beide lichtmatrozen zijn ook aanwezig en schuimen de beurs af op zoek naar leuke reclamegadgets. s'Avonds hebben ze allebei moe maar tevreden een flinke tas vol gescoord. De schippersvrouw brengt de jongste lichtmatroos met zijn vriendje bijtijds weer terug naar het schippersinternaat, de schipper blijft nog een paar uurtjes "nabeurzen".

De noordwesterstorm heeft in combinatie met springtij er voor gezorgd dat de waterkeringen gesloten zijn. In de Maashaven lijkt de storm wel mee te vallen, het is wel apart dat het water niet op en neer gaat.

Woensdag 7 november:

Drie dagen vletten in Rotterdam, dat leek de schippersvrouw wel wat; even gauw laden in de Botlek en dan snel de Maashaven weer in. Niets is minder waar, de Primo ligt al drie dagen in de Botlek. De belading duurde twee dagen en daarna moest er weer onmiddelijk gelost worden in een coaster. Helaas staat de auto nog eenzaam en nutteloos in de Maashaven.

Zaterdag 3 november:

Op weg van Antwerpen naar Rotterdam worden we tweemaal gespot! De eerste keer s'morgens door een collega en "Dubbelgenoot" bij de Kreekraksluizen. De tweede keer s'middags in Rotterdam door de verkoper van ons toekomstig appartement vanaf het balkon. Bedankt voor de foto's!


Kreekraksluizen

 


 

Dinsdag 30 oktober:

In Walsum worden de knuppels (lange ijzeren staven) met twee kranen tegelijk geladen waarvan er slechts eentje bemand wordt. Deze kraanmachinist bedient beide kranen tegelijk. Het systeem werkt goed en is ook beveiligd, dat merkt de schipper als hij tussen de twee kranen door wil lopen. Op dat moment valt alles stil en moet men de onbemande kraan in om de boel weer te resetten. 

Zondag 28 oktober:

We zijn onderweg met chroomzand, een soort klef  zwart zand dat bij belading nog wat nattig was en open vervoerd mocht worden. Plotseling steekt er een flinke wind op tijdens de vaart en ongelovig kijkt de schipper naar buiten, ziet hoe het zwarte spul zo het ruim uitwaait en neerdaalt op het achterschip. Binnen mum van tijd is het hele achterschip zwart en besluit de schipper om toch maar de luiken dicht te leggen en vervolgens de dekwas te starten om alles weer schoon te spuiten.

Donderdag 25 oktober:

Er moet gelost en geladen worden deze week in Rotterdam. Het is nog herfstvakantie en tussen het laden en lossen door belanden we steeds in de Maashaven, alwaar we steeds bevriende collega's treffen. De kinderen kunnen het ook allemaal goed met elkaar vinden en zo poetsen we ons sociale leven deze week weer even op.

Dinsdag 23 oktober:

De platen ijzer die moeten worden geladen zijn breder dan vooraf opgegeven. Er passen geen twee stapels naast elkaar. Er wordt een gedeelte achter gelaten en om het gewicht te verdelen laat de schipper de platen schuin neerleggen. Dat hebben ze op de laadplaats Ruhrort nog nooit meegemaakt, zeggen ze.

 

Zaterdag 20 oktober:

Vandaag lijkt het dan te gaan gebeuren, de belading bij de EBS Laurenshaven. Er is nog wat oponthoud, omdat ze de laadband te zwaar beladen hebben slaat de band af  en er moet weer een kraantje aan te pas komen om het er weer af te halen. s'Middags zit het er dan toch in en we gaan op pad. Als beloning krijgen we bij Gorinchem een prachtige zonsondergang te zien. De schippersvrouw probeert hem te vangen met de fotocamera.

Donderdag 18 oktober:

Nog steeds in de Maashaven en de enige informatie iedere dag luidt: "vandaag in ieder geval niet".  De onverwachte vrije tijd wordt gebruikt voor familiebezoek en rondneuzen in meubelzaken want volgend voorjaar moet er nog een woning worden ingericht. We hebben een stekkie aan de wal gevonden, om nu en dan te kunnen overnachten en straks over een paar jaar voor de kids om in te wonen. Het is een leuke flat aan het water (natuurlijk) in Rotterdam.

Dinsdag 16 oktober:

Als we laadgereed onder de laadband bij de EBS in de Laurenshaven liggen wordt ineens de belading voor onbepaalde tijd uitgesteld. Er is brand bij de EBS in een loods met houtsnippers, de brand is wel onder controle maar de houtsnippers moeten op last van de brandweer worden verladen in duwbakken en dat moet met de laadband waar de Primo ook mee moet worden beladen. Omdat ze geen enkel idee hebben wanneer wij aan de beurt zijn, ontvluchtten we de Botlek en zoeken we een ligplaats in de Maashaven.

Maandag 15 oktober:

De lading buizen wordt gelost in een gloednieuwe zeeboot. Het is de eerste reis, de vlaggen hangen uit en het is "open dag" vandaag, het dek loopt vol met genodigden in feestelijke kleding. Het is alleen jammer dat ze vergeten zijn om er een paar bolders te bouwen waar wij aan vast kunt maken. Wij maken uiteindelijk maar vast aan de luikenhoofden.

 

Donderdag 11 oktober:

De cellulose wordt s'nachts gelost bij de containerterminal in Wesel. 's Morgens vroeg komt met veel te veel kabaal het containerschip "Coronia" opzij. De schipper vraagt hem wat hij komt doen. Hij blijkt voor zijn beurt over te willen slaan en gaat maar vast langszij liggen zodat de collega die er al eerder was en wel netjes aan de overkant is gaan liggen er niet bij kan. Het maakt hem niet uit dat het voor ons geen liggen meer is en ook niet dat hij met zijn enorme halfronden onze boeiing beschadigt, als hij maar voor kan piepen. De schippersvrouw hoopt nooit in de containervaart terecht te komen want als je op een dergelijke asociale en onbeschofte manier je brood moet verdienen dan hoeft het van haar niet meer.

Dinsdag 9 oktober:

De lading cellulose in Vlissingen bestaat uit lichte pakken, met als gevolg een lage deklast voor en achter. Maar laag of niet, de deklast moet afgedekt worden met kleden. De hele dag schijnt de zon en is het windstil totdat de cellulose er bijna inzit. Dan steekt er een wind op en begint het te regenen, notabene als enige regent het in Zeeland, de provincie waarvan de inwoners beweren dat het er altijd het mooiste weer is. De schippersvrouw moet assistentie verlenen, mopperend hangt ze aan een enorm wapperend oranje dekkleed. Op dat moment voelt het schippersleven armoedig maar uiteindelijk lukt het om de kleden vast te zetten met trekbanden en luiken. Een aktiefoto zat er helaas niet in, maar hieronder dan het resultaat.


Uitzicht vanuit de stuurhut op de deklast.

Dinsdag 2 oktober:

De belading in Mülheim/Ruhr duurt ruim anderhalve dag. De Primo ligt verscholen achter een enorme silo met als gevolg geen schotelontvangst. Dat is even afkicken, anderhalve dag zonder televisie. Gelukkig kunnen we nog wel internetten.
Ook de wandeling met de hond is niet geweldig. Wordt de schippersvrouw nog wel eens verrast door een prachtig natuurgebied vlakbij de haven, deze keer kan ze niet echt uit de voeten.
Is er dan wel iets leuk aan Mülheim/Ruhr? Jawel hoor, de auto kan direct naast het schip aan de wal worden gezet en aan het eind van de dag meldt zich een lezer van deze site aan de wal. Hij woont in Mülheim/Ruhr en heeft regelmatig e-mail contact met de schippersvrouw. Leuk om elkaar eens irl te ontmoeten!

Maandag 1 oktober:

De schipper heeft een aantal panden van de den afgeboend en de schippersvrouw staat ze af te drogen met de bedoeling ze voor de belading nog even in de verf te zetten. Dan vallen de eerste spetters uit de lucht, chaggerijnig trekt ze haar overal weer uit; zo komt die schuit nooit in de verf! De regen blijft de rest van de dag aanhouden en ze besluit dan maar de stuurhut een flink onder handen nemen, die had wel een sopbeurt verdiend. Hopelijk krijgen we nog een beetje mooi najaar, maar de winter nadert.

Zondag 30 september:

Het vrije weekend wordt gevierd in de Hafenmund van Ruhrort. Ondanks het regenachtige weer is het heel gezellig samen met de buren. De kids zitten bij elkaar op internaat en de oudste schipperszoon heeft zelfs verkering met de schippersdochter van de buren.

Woensdag 26 september:

Op de Waal ligt een duwer met zes bakken vooranker, naast de duwer ligt een lege tanker en een politieboot. Als we het eiland voorbij varen, zien we waarom. De tanker is onzacht met het duwstel in aanraking gekomen. Het lijkt wel of de kop van de tanker met een scharnier omlaag geklapt is. De schippersvrouw pakt snel haar fototoestel om het geheel vast te leggen. Aan het duwstel kan zij nauwelijks schade ontdekken.

Woensdag 19 september:

Tijdens de lege opvaart naar Andernach komt de Wasserschutzpolizei aan boord. En nee, deze keer hoeven ze geen vaartijdenboek of andere papieren in te zien. Ze komen voor een anoniem enqueteonderzoek naar drugssmokkel in de binnenvaart. Aan de dienstdoende beambte is te merken dat hij het zelf ook nogal een onzinnige enquete vindt. De schippersvrouw antwoordt dat zij nog geen verhalen heeft gehoord over drugssmokkel in de binnenvaart, nog nooit geen aanbod heeft gekregen om drugs te smokkelen en ook nog nooit heeft gemerkt dat collega's onder invloed zijn van drugs. Tevreden gaat de polizist weer van boord.

Dinsdag 18 september:

De juf van het internaat belt met de mededeling dat de jongste zoon ziek van school is gekomen. Even later belt de jongste zoon zelf huilend op. De schippersvrouw springt om vier uur in de auto en gaat op weg naar Capelle. De rit valt niet mee, de avondspits is al begonnen en op de Brienenoord is een vrachtwagen gekanteld. Als ze uiteindelijk oververhit op internaat aankomt, is de jongste zoon alweer een beetje opgeknapt maar om lekker aan boord uit te zieken neemt ze hem toch maar mee. Om kwart over tien s'avonds komen ze samen in Keulen aan boord.

Maandag 17 september:

We moesten persé vanmorgen om zes uur cellulose lossen in Keulen Niehl. Dat betekende doorvaren het weekend en dat terwijl we vorige week de hele week in Antwerpen hebben gelegen. Om zes uur begint inderdaad de lossing en om acht uur stoppen ze er weer mee; de wagons zijn op. Morgen om zes uur gaan we weer verder lossen tot acht uur en overmorgen weer. Iedere dag staan er zes wagons en dan zijn ze weer op. Gelukkig is het droog al is de lucht af en toe heel dreigend en we pakken de verfrollers maar weer eens te voorschijn. Door de slechte zomer hebben we een behoorlijke verfachterstand en dat kunnen we nu een beetje goedmaken.

Zaterdag 15 september:

In het kader van het 40-jarig bestaan van de Sire-spotjes mag je er zelf een verzinnen. Mieke Kuipers van m/s "Hensie" heeft er een ingediend om aandacht te vragen voor beter toegankelijke haventerreinen voor de schippers. Help mee en stem op haar op www.umaghetzeggen.nl

Woensdag 5 september:

De zomervakantie is weer achter de rug en de kinderen zijn weer naar internaat en school. De kinderen hadden er wel weer zin maar de schippersvrouw des te minder. Ze heef moeite om haar gewone werkritme weer terug te vinden. Hier in de omgeving van Essen en Gelsenkirchen troost zij zich met shoppen, een grote supermarkt en lange wandelingen met de hond. Aan boord houdt zij zich bezig met het ruimen van de puinhopen die zijn achtergebleven na de vakantie. De schippersvrouw is deze week een iets minder gemotiveerde schipperse.

Zaterdag 25 augustus:

Er zijn inmiddels al weer vijf weken zomervakantie voorbijgevlogen. In de buurt van Amsterdam vind je veel vreemde vogels op het water. Tijdens met aanmeren in de Wilhelminasluis in Zaandam slaat deze Prins Willem rond en vervolgens peddelt hij weer in de goede richting. 's Middags zijn we vrij in IJmuiden, de zon staat stralend aan de hemel en we rijden naar het strand van IJmuiden.

Woensdag 15 augustus:

De jaarlijkse vakantieganger is inmiddels ook geinstalleerd in haar woning voorop. Het weer valt de afgelopen dagen mee en we zitten lekker buiten terwijl de kids zich vermaken met water. Af en toe valt ons oog op zomerse situaties zoals koeien die een paar frisse poten halen op een krib of een maf zelf geknutseld vaartuig. De schippersvrouw moet er niet aan denken dat ze er met deze waterstand de rivier mee af  zou moeten.

 

Donderdag 9 augustus:

Een collega heeft afgelopen maandag op een paal (zonder steiger)bij de Krammersluizen deze kat gevonden. De eigenaar heeft zich tot nu toe niet gemeld. Wie kent zijn baasje of  wil deze superlieve kat (ca. 1 1/2 jaar oud en gecastreerd) een thuis geven?

Dinsdag 7 augustus:

Afgelopen weekend hebben we prachtig weer en een uitgelezen ligplaats in de haven van Genemuiden. Samen met de visite genieten we van watersport, zwemmen, zon en bbq-en.
Na de lossing in Genemuiden en Zwolle schutten we dinsdag door de Spooldersluis, de sluismeester verrekent zich maar liefst 20 meter en in eerste instantie kunnen we niet mee met de eerste schutting. Nadat een wakkere collega-schipper hem corrigeert, kunnen we alsnog mee. Er zijn inmiddels al veel jachten de sluis in gevaren en heel voorzichtig schuiven we ernaast. Zouden ze daar niet zenuwachtig van worden?

 

Maandag 30 juli:

De zomervakantie is inmiddels alweer meer dan een week bezig en dan heeft de schippersvrouw weinig tijd voor de site. Het weer valt tot nu toe een beetje tegen maar toch hebben we er al een paar zomerse dagen opzitten in Bazel en die hebben we goed benut met bbq, watersport en een bezoek aan het zwembad Laguna. In de opvaart hebben we het badje in het ruim opgezet, plaats zat bij het damwand! Als het ruim leeg is, vermaken de kids zich met de geleende minibike van de buren.

 

Donderdag 19 juli:

De Primo is leeg van Dordrecht naar Gelsenkirchen (Rhein-Hernekanaal) gevaren om daar damwand te laden voor Birsfelden. Voorgaande keren kwamen we leeg en met een sloot ballastwater eruit maar dit keer gaan we in die toestand het kanaal in. Het is voor ons de eerste keer in ons schippersbestaan dat we in Gelsenkirchen komen, we zijn zelf nog niet ver het kanaal op geweest.
De oudste zoon heeft de basisschool van de week afgesloten en heeft inmiddels al zomervakantie. Samen met zijn moeder neemt hij een duik in de haven van Gelsenkirchen. De schippersvrouw moet de komende weken haar internetverbinding delen met drie computerverslaafden en zal misschien wat minder online zijn.

 

Woendag 18 juli:

De schippersvrouw is aangesloten bij een forum www.schippers.multiforum.nl en de leden bestoken elkaar met foto's van elkaars schepen als ze elkaar tegenkomen. Dat schiet er bij de schippersvrouw nog wel eens bij in, omdat ze het fototoestel niet bij de hand heeft of erger nog niet gezien heeft dat ze een medeforumlid is gepasseerd. Maar vandaag is het een keer gelukt (ook een keer mislukt trouwens.)


m/s "Concordia"

 

Woensdag 11 juli:

Lossen en laden in Keulen, de schippersvrouw vindt het altijd een luxe als er niet eerst uren gevaren hoeft te worden naar de volgende laadplaats. Maar helemaal vanzelf gaat het ook niet, als ze van Hafenbecken 3 naar Hafenbecken 2 varen, blijkt er een collega in de weg te liggen waarvan alleen de matroos aan boord is. We maken er langszij vast en verhalen hem een scheepslengte, dan kan er toch nog geladen worden. En nu op naar de thuishaven: Rotterdam.


Afvarend in Düsseldorf

Dinsdag 10 juli:

We liggen nog steeds te lossen in Keulen Niehl en de schippersvrouw wordt gewekt met de mededeling dat de thee klaar is met verse Duitse broodjes! Zo wil ze iedere dag wel wakker worden. In Keulen Niehl hoef je niet te verhongeren, op loopafstand is er een Kaufland, Aldi en Plusmarkt. Bovendien staat de auto nog aan de wal dus die wordt iedere dag even vol geladen om de Duitse voorraden aan te vullen.

Zondag 8 juli:

Een vrije dag in de haven van Keulen Niehl en het is sinds tijden een heerlijke zonnige dag. Daar wordt gelijk gebruik van gemaakt, de zwemtrap wordt buitenboord gehangen, de luchtbedden opgeblazen en ook de scheepshond staat te trappelen om een duik te nemen. Tegen de avond stappen we in de auto om de jongste zoon naar internaat te brengen, de oudste zoon is dit weekend op kamp geweest en heeft gelukkig ook een gezellig, droog en vermoeiend weekend achter de rug. 

Donderdag 5 juli:

De jongste zoon is ziek en dat verandert de planning. In de vluchthaven van 's Gravendeel zetten we de auto aan de wal en de schippersvrouw gaat "even" haar zieke spruit ophalen. Het is al kwart voor elf in de morgen maar bij Zwijndrecht belandt ze al in de file voor het Terbregseplein. Als ze na de vertraging op de terugweg is, is de situatie richting Rotterdam nog veel erger geworden. Op zowel de A15 als de A16 zijn kettingbotsingen, gekantelde vrachtwagens etc., het verkeer staat muurvast. Daar heeft de schippersvrouw gelukkig geen last van, als de zieke aan boord afgeleverd is, gaat ze in het rustige 's Gravendeel nog even boodschappen voor de reis halen. Eenmaal aan boord is het een file van schepen bij het autosteiger maar daarna kan de reis weer voortgezet worden.

Woensdag 4 juli:

Aan de overzijde van de Schelde in Antwerpen-Kallo laden we een partij cellulose voor Keulen. Het laden gaat supersnel, met hijsen van 18 units tegelijk. De pakken papier passen heel mooi in ons ruim en alles (1500 ton) past onder de luiken! Tot blijdschap van de schippersvrouw hoeft er dus geen deklast worden gezet. Met deze onstuimige buien valt het namelijk niet mee om de deklast af te dekken met een kleed.

Maandag 2 juli:

Uiteindelijk lossen we vandaag maar 7 coils maar ze houden ons hier wel bezig op kaai 504 in Antwerpen. De planning is voor iedereen onduidelijk maar we zijn steeds aan het verhalen, om wel te lossen, niet te lossen, de buurman er tussenuit te laten enz.

Zondag 1 juli:

Dit weekend heeft de schippersvrouw maar één kind aan boord. De jongste zoon heeft ze vrijdag uitgezwaaid, de hele groep is, allemaal verkleed volgens het thema "tijdmachine', vertrokken richting 's Gravenzande voor een kampweekend. Zondags mogen de ouders ook meedoen, er is een vragenspel uitgezet rond het vakantiehuis en de verschillende teams bestrijden elkaar fanatiek. Gelukkig klaart het weer op en s'middags wordt er door de kinderen nog een duik in de zee genomen en het kampweekend wordt afgesloten met een etentje bij een nabijgelegen strandtent.

Donderdag 28 juni:

's Avonds komen we in half acht in IJzendoorn aan. Daar liggen onverwacht een paar bekende collega's maar eerst gaat de schippersvrouw een flinke wandeling maken met de hond want die is de laatste tijd nauwelijks van boord af geweest. Hoge muren en veel glas aan de wal in Essen verhinderden de pret.

Woensdag 27 juni:

Eindelijk weg uit Essen, gisteren leeg en vandaag varen we naar Walsum. Om leeg uit het kanaal te komen, pompen we zo'n 375 ton water in het ruim en de stuurhut wordt weer ontruimd om hem weer helemaal te kunnen laten zakken. Gelukkig is het droog maar het waait en s'morgens is het nog behoorlijk koud. Het is even wennen voor de schippersvrouw om met een gezakte hut de sluis uit te varen, het uitzicht is beperkt maar nog even en we worden heuse kanaalschippers, alhoewel we Essen ver genoeg vinden.

Maandag 25 juni:

Als het schippersgezin er op uit gaat, dan doen ze graag iets met water. Deze keer valt de keuze op Sealife bij het enorme winkelcentrum CentrO in Oberhausen. Tweemaal eerder waren ze dat al van plan maar bij de aanblik van een rij voor de kassa van honderd meter verging de zin. Deze keer is de rij niet zo lang en tijdens het wachten wordt er icetea uitgedeeld door Sealife. Bij de kassa aangekomen is het even slikken; Euro 51,-- aftikken om met het hele gezin naar binnen te mogen en ja er mag gewoon met de nederlandse kaart gepind worden. Het is wel een indrukwekkend aquarium en als we weer buiten staan, trakteren we ons nog op een rondje winkelcentrum.
Voorlopig is blijft de verblijfplaats Essen, we verwachten pas woensdag leeg te komen.

 

Donderdag 21 juni:

Het is hollen of stilstaan deze week, na een gedwongen rusttijd van vijf dagen in de Waalhaven wordt dinsdag na belading de motor op gang gegooid en pas weer stil gezet in Essen. Dat betekent dus een nachtje doorvaren en als de schippersvrouw ergens een hekel aan heeft.... Hoewel het in dit jaargetijde meevalt, de nachten zijn maar kort en de volgende dag zijn we weer bijtijds in Essen. We kunnen weer gaan uitrusten, waarschijnlijk zijn we pas volgende week dinsdag leeg.

Dinsdag 19 juni:

Eindelijk weg uit de Waalhaven. Toen we deze reis vorige week aannamen zouden we donderdagavond laden, het is inmiddels alweer bijna donderdag. De boot waaruit wij moesten lossen had alle partijen door elkaar geladen en was bovendien moeilijk te lossen. Gisteren hebben we direct uit de boot geladen en vandaag toen de boot eindelijk weg was, het tweede deel dat op de wal gedraaid was. Nu op naar Essen, waar het waarschijnlijk ook lang gaat duren.


betonstaal laden bij Rhenus Waalhaven

 

Woensdag 13 juni:

De losbestemming van de reis is veranderd, in plaats van Essen aan het Rhein-Hernekanaal moeten we nu lossen in Brassert aan het Wesel-Dattelnkanaal. Dat is nieuw vaarwater voor de schippersvrouw, zolang ze meevaart op de Primo is ze nog nooit het Wesel-Dattelnkanaal op geweest. Er valt niet veel te beleven, zoals een collegaschippersvrouw al voorspelde, vooral bomen, damwand en lage bruggen. Het is wel een paradijs om met de hond te wandelen, de schippersvrouw wandelt samen met de scheepshond langs het kanaal, steekt het kanaal tweemaal over via de bruggen en beklimt vervolgens de Lipper Höhe, een natuurgebied op een bergje pal naast de haven. Winkels kan de schippersvrouw in de buurt van de haven niet vinden maar dat vindt de scheepshond helemaal niet erg.

Brassert
lossen in de haven van Brassert

 

Maandag 11 juni:

Volgens de op zondag telefonisch ingewonnen informatie zal de belading niet voor maandagavond plaatsvinden. Op haar gemak brengt de schippersvrouw maandagmorgen haar kinderen naar school. Op het schoolplein gaat de gsm over, de schipper over de rooie; om elf uur moeten we bij de EMO Maasvlakte zijn om te laden met een drijfkraan uit een zeeboot. De schipper vertrekt in zijn eentje uit de Maashaven en de schippersvrouw gaat ook in de hoogste versnelling. Het plan is dat zij onderweg met de auto zal opstappen, maar de schipper is Schiedam al voorbij en bij de Pionier in het Hartelkanaal aangekomen, blijkt de kade onbruikbaar wegens werkzaamheden. Dan maar door naar de autoafzetplaats op de Maasvlakte, de schippersvrouw koopt bij de benzinepomp een krant en een blikje cola (de thee op internaat is er bij ingeschoten) om een uur wachttijd door te komen. Het is gelukkig niet voor niets om half twee varen we de Hartelhaven uit, gevuld met 1520 ton kolen. Wij zijn geladen maar "onze" zeeboot (zie foto) is nog nauwelijks gelicht.

Kolen geladen uit zeeboot

Donderdag 7 juni:

Vanochtend varen we door het oog van de naald. Bij Keulen wordt de Rijn gestremd van 09.45 tot 13.00 uur (wegens feestviering?) en we glippen er nog net door heen. Achteraf had de schippersvrouw het wel gehoord maar vergeten het aan de schipper door te geven en de schipper had zijn scheepvaartberichten/teletekstpagina's niet goed bijgehouden. Zo kun je nog onverwachts voor verrassingen komen te staan.

Woensdag 6 juni:

Vandaag is een stressdag. Bij de planning van deze week hadden we er geen rekening mee gehouden dat het donderdag een feestdag is in Duitsland. Wij dachten dinsdag en woensdag te lossen, donderdag te laden in Koblenz-Wallersheim om zo vrijdag niet te ver hoeven te rijden en zaterdag naar de open dag van het gloednieuwe koppelverband Norma te gaan. Een streep door de rekening dus. Als we bellen naar Koblenz blijkt dat ze nog woensdagavond willen laden als we tenminste op tijd zijn.....
En dat laatste geeft stress, de lossing gaat tergend langzaam. De lading wordt in vrachtauto's gelost die maar heel af en toe langs komen, de lossing staat steeds stil.
Om kwart over vijf zijn we dan eindelijk leeg en stomen snel naar Wallersheim waar de kraan/ijkmeester al op ons staat te wachten. Om elf uur s'avonds zijn we vol en is het toch nog gelukt!

Maandag 4 juni:

De schippersvrouw is weer een beetje aan het bijkomen van het Aquakids, voetbaltoernooi voor schipperskinderen. De organisatie was weer een hele klus maar dat bleek weer de moeite waard te zijn geweest. Het weer werkte dit goed mee, het was een stralende dag en iedereen had het naar zijn zin. Terug aan boord moest er aan de site van de Aquakids gewerkt worden, een update van de actuele eindstanden, uitslagen en foto's. Ondertussen moest er ook nog gevaren worden, tassen in gepakt en zondagavond weer de kinderen naar het internaat brengen.

Dindsdag 29 mei:

Na een gezellig en gelukkig ook droog familieweekend in Haamstede moet er weer gewerkt worden. Na de lossing in Oudenbosch moeten we een stukje achteruit en bij een klein zijkanaaltje kunnen we rond. Het past net; het achterschip maait door de takken van een boom heen, terwijl voorop de jachten en de naastgelegen tuin rakelings mis gaat. De schippersvrouw gaat naar voren om via de portofoon aanwijzingen aan de schipper, die de klus mag klaren, te geven en in te schatten of het wel of niet misgaat. Vanuit uit een soort houten kantine/keet kijkt men belangstellend toe. We zijn blij als we weer met de kop in de goede richting liggen en we geen last hebben van de toch wel stevige wind.

Donderdag 24 mei:

De schippersvrouw was het na drie dagen Bendorf wel meer als zat en is blij dat de vaart er weer in zit. Tot overmaat van ramp brak gister de draad van de kraan en het duurde uren voordat dat weer gemaakt was en de belading weer hervat kon worden. Voordat er kop voor kon worden genomen was het dik avond en eer de Primo vastgeknoopt was in Keulen middernacht. We zijn gister wel gespot en op de foto gezet door een collega.
Met dit mooie weer komen er steeds meer vaartuigen op het water, we passeren dit lollige bootje op de benedenrijn (foto onder).

Laden in Bendorf - foto Susan Kulka
foto: Susan Kulka   

 

Woensdag 23 mei:

De zon is verdwenen en het weer is grauw, grijs en regenachtig. Vandaag kan de schippersvrouw weer bijkomen van de verfwerkzaamheden en binnen aan de slag. De Primo is verhaald in Bendorf om grind te gaan laden, maar de situatie om aan de wal te komen is niet verbeterd, dus weer geen verse Duitse broodjes.

Grind laden in BendorfGrind laden in Bendorf

 

Dinsdag 22 mei:

Doodmoe, roodverbrand en een behoorlijke spierpijn heeft de schippersvrouw na twee zonnige dagen in Bendorf. De lossing is niet stoffig en bovendien kan ze toch niet naar de wal omdat het schip zo'n vier meter van de wal af ligt, dus is het weer tijd om  te schuren en te verven. De roefdekken voor en achter worden van een vers laagje blauw voorzien en ook de bus grijs gaat weer open voorop.

Zondag 20 mei:

De schippersvrouw is weer blij als ze s'avonds om half twaalf weer aan boord stapt. 's Middags om vier uur is ze met de kinderen in de auto gestapt en van Andernach naar Capelle a/d IJssel gereden, toch zo'n 720 kilometer heen en weer. De rit valt niet mee; hemelvaartdrukte, ongelukken, veel vrachtverkeer op de terugweg en in Nederland af en toe flinke buien. De kinderen zijn ook niet dol op uren in de auto zitten maar stoppen een nieuwe dvd in de dvd-speler en daarna vermaken ze zich met de gameboys, bij Ochten pakken we nog een hamburgertje bij de grote M. Af en toe lange ritten horen er nu eenmaal bij en volgend weekend zijn we weer in de buurt.

Donderdag 17 mei:

Helaas geen feestdag, vandaag wordt er gewoon geladen in Moerdijk. Eigenlijk komt het wel goed uit, nu kan het Hemelvaartsweekend benut worden want de volgende twee weekenden moeten weer vrijgehouden worden.

Woensdag 16 mei:

Lossen of niet lossen, dat is in Antwerpen altijd weer een verrassing. De boot zou dinsdagavond laat gaan starten en de Primo staat als vijfde en laatste op de lijst. De schipper en zijn vrouw stappen dinsdagmorgen in de auto en rijden naar Rotterdam, om daar nog wat achterstallige klusjes af te handelen. De schippersvrouw is op haar dooie akkertje aan het winkelen (vaak een ongekende luxe) terwijl de schipper op zijn beurt wacht bij de kapper, als er een telefoontje uit Antwerpen komt. De boot gaat toch weer eerder draaien en de Primo zal spoedig aan de beurt zijn. Snel halen we de post en rijden terug naar Antwerpen. Uiteindelijk komen we dinsdag toch niet meer aan de beurt, grrrrr. Voor woensdagmorgen wordt geen ploeg besteld wegens de slechte weersverwachting, maar om 14.00 uur mogen we dan eindelijk naar de boot. De kinderen zijn om 12.30 uur vrij uit school, worden de auto in geduwd en de schippersvrouw racet terug naar boord. Ze zijn net aan boord, als er wordt gebeld wanneer de Primo nou toch eindelijk eens langszij de boot komt. Tot grote opluchting zijn we dan om 17.00 uur leeg, want de volgende lading moet morgenochtend in Moerdijk geladen worden en dat kan niet wachten.

 

Zondag 13 mei:

De Primo hoeft niet gelijk door naar Antwerpen maar mag weekend houden in Tholen. Dat scheelt weer twee internetloze dagen! De bemanning geniet van het vrije weekend; beetje shoppen, bioscoopje pikken, uit eten etc. Vandaag zijn ze er getuige van dat een bevriende collega (Chris van de Cheyenne) voor zijn 45e verjaardag uit het vliegtuig mag springen. Spannend zo'n verjaardagskado. De goede afloop vieren we met een zalige High Tea.

Woensdag 9 mei:

Eindelijk weg uit Straatsburg, de schippersvrouw begint het hier na zes dagen wel eens zat te worden. Om acht uur s'morgens zitten alle zakken meel erin, maar dan moet de lading nog versloten (verzegeld) worden door de douane. Pas om elf uur komt de Franse douane opdagen, de loodjes passen niet helemaal dus buigt de beambte ze er een beetje om heen (is dit nu de Franse slag?). Tijdens dit extra oponthoud komt een internetbekende die ook in Straatsburg is aangekomen gezellig een kop koffie drinken.

Dinsdag 8 mei:

Er moet nog 50 ton meel worden geladen in Primo, maar niet vandaag het is namelijk een Franse feestdag en dan wordt er niets uitgevoerd. Eigenlijk was het plan om vandaag naar Baden-Baden te rijden want daar is de schippersvrouw nog nooit geweest maar de regen komt met bakken uit de hemel en niemand heeft er zin in. s'Middags komt de schippersvrouw op het idee om even naar Kehl te rijden, maar dat pakt slecht uit. Heel Straatsburg is namelijk op deze vrije dag onderweg naar Kehl en weer terug. De parkeerplaatsen staan overvol en het verkeer staat muurvast.

Er is een nieuw forum geboren. Het is een forum voor (ex)varenden of andere geïnteresseerden, opgericht door Jane van Hasselt van m/s "Vervanti". Schrijf je in en laat wat van je horen!

Maandag 7 mei:

De belading duurt zo lang omdat elke zak meel stuk voor stuk met een bandje uit de fabriek komt rollen. Buiten staan twee man die handmatig een hijs met zakken meel opbouwen. Pluspunt: elke middag kun je vers (stok)brood  halen in de fabriek.
Vandaag is het weer omgeslagen, het is kouder, regenachtig en waait behoorlijk maar gisteren hebben we nog een prachtige dag gehad, die hebben we benut door met bevriende collega's een bezoek aan het Europapark te brengen.

Meel laden in StraatsburgDe zakken worden met de hand op elkaar gelegd.
Meel laden in Straatsburg

Zaterdag 5 mei:

Zakken meel laden in Straatsburg en dat duurt lang, heel erg lang. De belading is vrijdagmorgen heel vroeg begonnen en is misschien pas woensdag klaar. Dinsdag is  een feestdag in Frankrijk, dat wel. Vandaag besluit het gezin Straatsburg eens te gaan verkennen. Daarbij blijven ze graag in de buurt van het water. Eerst bezichtigen ze de Vlotburg van de Nederlander Lenny Vries, die zijn varende middeleeuwse burcht compleet met paarden in Straatsburg heeft afgemeerd, daarna rijden ze langs voormalige overslagbedrijven waar zij ooit eens gelost hebben en vervolgens gaan zij doen wat zij het liefste doen: varen. Met een "Amsterdamse" rondvaartboot maken ze een rondvaart over de ill en bezichtigen de prachtige oude stad van Straatsburg en het Europese Parlement, met als hoogtepunt het schutten door twee oude kleine sluisjes.

Zaterdag 28 april:

Nu de meivakantie is begonnen kunnen we een tussenreisje naar Ottmarsheim doen. We laden raapsschroot in Mainz Mombach. Het is fantastisch weer en tijdens de belading kunnen we buitenboord zwemmen, het water is nog wel koud maar wel uit te houden. Honderd meter achter het schip is een deurtje in het hek en als we daar doorheen stappen staan we op de parkeerplaats van de megasupermarkt Wallmart, de voorraad ijs en lekkere dingen kan weer aangevuld worden!


Laden en zwemmen in Mainz-Mombach

Donderdag 26 april:

Bij het lossen in Mannheim stuift het verschrikkelijk. De grijper is lek en de wind is eerst van achteren en daarna van voren zodat het hele schip eronder zit. Op deze warme zomerse dag lijkt het wel of de Primo bedekt is met een witte laag sneeuw. Het lossen duurt eindeloos en het stofhappen dus ook. Gisteren is de schippersvrouw samen met de buurvrouw de stad in gevlucht, vandaag wil ze de woning soppen voor de meivakantie. Aan de slag dus met de ramen dicht en de airo aan.

Vrijdag 20 april:

Bij de Borax in de Botlek laden we met een enorme laadinstallatie. Het schip hoeft tijds de belading niet verhaald te worden en de auto kan ter plaatse aan de wal worden gezet, dus dat is makkelijk. De schippersvrouw krijgt van de portier een dagpas waarmee de hele dag in en uit kan worden gereden. Ze is zeer in haar nopjes met deze wonderpas waarmee alle slagbomen op het terrein als een "sesam open u" voor haar opengaan. Zo kan het dus ook!

Laden bij de Borax BotlekLaden bij de Borax Botlek

 

Donderdag 19 april:

De transportband van het kraanschip is kapot en kan niet op korte termijn gerepareerd worden. Even is er lichte paniek want we moeten morgen in de Botlek laden. Maar de kraan rijdt van het kraanschip op de wal en smijt de splitt, zonder tussenkomst van een transportband, direct op de wal. Als we wegvaren, liften de mannen van het kraanschip met ons mee. Bij een ander bedrijf waar we langsvaren staat hun auto en daar worden ze weer aan de wal gezet. Zo vervoert de Primotaxi niet alleen drogelading maar deze keer ook personen.

Dinsdag 17 april:

Stof, stof en nog eens stof, de Primo is verdwenen onder een dikke laag stof. De splitt die geladen wordt, is erg droog en stuift enorm. De schippersvrouw vlucht naar de twee supermarkten om de hoek. Als daarna de knapperige verse broodjes zijn opgegeten, gaat ze langs de oevers van de Rijn wandelen met de scheepshond. Tegen de tijd dat ze terug is, is het schip al bijna vol, kan er weer gevaren worden en al het stof worden afgespoten.

Maandag 16 april:

De schippersvrouw heeft overnacht in Rotterdam om maandag haar afspraken na te komen. De schipper is alleen aan het lossen in de haven van Keulen Niehl en is intussen het roefdek aan het bijwerken. Plotseling staat er een cameraploeg van de WDR aan boord, of  ze de schipper wat vragen mogen stellen. Dat mag, de schipper wil nog even zijn gezicht wassen voor hij gefilmd wordt, maar dat hoeft niet. Ze filmen in de stuurhut, het lossen van de cellulose en buiten op het roefdek worden er wat vragen gesteld, over de droogte, de gevolgen van het lage water voor de scheepvaart en of de schipper denkt of we weer een warme zomer zullen krijgen. 's Avonds kijken we nieuwsgierig naar de WDR, De schipper is tien seconden in beeld en zegt één zin (in het Duits en zonder te haperen). De roem is weer snel voorbij.

Zondag 15 april:

Het vrije weekend in Keulen wordt goed benut met dit mooie weer, de schippersvrouw zit met haar beide zonen en scheepshond op een zandstrandje net boven de haven van Keulen Niehl. Zondag gaat de schipper ook mee. Met z'n allen genieten van zon, zand, het nog veel te koude water en de voorbijploegende collegaschippers. Het schippersleven kan heel mooi zijn!

Donderdag 12 april:

De trage belading heeft heel het vaarschema in de war geschopt, om vrijdag een deel te kunnen lossen, is er vannacht doorgevaren. De schipper en zijn vrouw wisselen elkaar af en duiken omstebeurt de kooi in. De afgelopen vrije dagen zijn op deze manier snel vergeten, gelukkig wacht er weer een weekend in Keulen, met waarschijnlijk weer mooi weer.

Woensdag 11 april:

De schippersvrouw is dolblij als de laatste partij cellulose in het schip zit en Vlissingen eindelijk kan worden verlaten. Het was leuk om het paasweekend met dit prachtige weer in Zeeland door te brengen maar nu heeft ze schoon genoeg van het zoute water. Het schip is inmiddels behoorlijk zwart en van dekwassen met zulk zout water knapt het niet echt op. Het verval tussen hoog en laag water is ongeveer vier meter, de hond kan alleen s'morgens en s'middags de wal op. Ze is ook altijd weer blij als ze de Westerschelde weer achter zich heeft gelaten. Het weer werkt wel mee, het is bijna windstil en dat is wel zo prettig bij het afdekken van de deklast met zo'n oranje wegwaai kleed. Er zijn dus geen hoge golven door de wind maar net voor Hansweert maakt een zeesleper in de verte zulke golven dat de Primo nog een paar flinke halen maakt.

Donderdag 5 april:

De kinderen zijn om één uur al vrij om aan het paasweekend te beginnen. De schippersvrouw staat de boodschappen van de kassaband af te halen als de schipper belt; om twee uur moet er gelost worden in een zeeboot. De schippersvrouw duwt om één uur snel de kinderen in de auto maar komt toch te laat in Antwerpen-Kallo aan, de schipper is al alleen naar de zeeboot gevaren. Hij komt met de bijboot de schippersvrouw, de kinderen, de bagage en de boodschappen halen. Het is een enorme zeeboot, ja dat stipje op ruim 1 is de Primo.

Buizen lossen op een zeeboot in Antwerpen KalloBuizen lossen op een zeeboot in Antwerpen Kallo

Dinsdag 3 april:

Afvaardig op de Waal onderweg naar Antwerpen-Kallo en dat betekent weer een aantal dagen internetloos. Wij duiken voor onbepaalde tijd onder in België en krijgen waarschijnlijk last van afkickverschijnselen. Het zou een reden kunnen zijn om België te mijden.

Maandag 2 april:

Of de Primo rond kan, want dan liggen de buizen aan de wal dichter bij het ruim waar ze in moeten. Dat kan maar dan kan de auto niet aan boord want er is in Hochfeld maar één mogelijkheid om de auto aan boord te hijsen en dat is achter in de haven. Dat is geen probleem zeggen ze, dan zetten zij hem aan boord met de kraan.
De schippersvrouw kijkt gespannen toe, als ze maar niet zo met de koets smijten zoals ze met de lading wel eens doen, want al is er geen kant meer aan de auto te ontdekken waar geen beschadiging zit, hij is onmisbaar om de kinderen iedere vrijdag van internaat te halen. De zorgen zijn ongegrond, hoog door het luchtruim zweeft de auto en heel voorzichtig landt hij op het roefdek.

Vrijdag 30 maart:

Na de lossing in Oberhausen kost het wat moeite om met het lege schip onder de lage bruggen van het Rhein-Herne kanaal door te varen. In het ruim pompen we een flinke plons water als ballast en de bovenbouw van de stuurhut zakt over de onderbouw heen. De kapitein staat met zijn hoofd door het schuifluik van de stuurhut heen en moet niet vergeten te bukken bij de bruggen. Hij heeft geen geluk, het is de hele dag droog maar als hij in de openlucht staat te sturen, valt het met bakken uit de hemel. De schippersvrouw sleept droge handdoeken aan om de apparatuur een beetje droog te houden. Voorlopig houden ze het kanaal wel weer voor gezien.

Zakken voor de lage bruggen Meten hoeveel we nog overhouden

Woensdag 28 maart:

De Primo is onderweg naar Oberhausen met een lading Magnesiet. De schippersvrouw is heel blij dat ze niet voor de sperring in Keulen komen te liggen. Het is nog heel onzeker wanneer alles weer vrij wordt gegeven en als het dan zover is ontstaat er meestal een puinhoop en komt iedereen tegelijk bij zijn losplaats aan. Het Rhein-Herne kanaal is voor ons niet zo bekend, slechts eenmaal zijn we naar Essen geweest.

Vrijdag 23 maart:

Het lossen bij de Aluchemie gaat supersnel, met twee kranen grijperen ze de Petroleum Cokes eruit.  Het is even flink stofhappen en de tankers die voor ons liggen te wachten, happen gratis mee.
Het valt deze keer mee voor de schippersvrouw om het terrein op te komen. Een schippersvrouw schijnt voor dat bedrijf een terroristisch gevaar te vormen maar deze keer mag zij onder persoonlijke begeleiding naar boord rijden om met kinderen en de boodschappen aan boord te stappen. Na de lossing wacht een vrij weekend, aan het eind van de dag is er nog steeds geen nieuwe reis aangenomen.

Lossen bij de Aluchemie

 

Woensdag 21 maart:

Eigenlijk dacht de schippersvrouw wel voorgoed van deze reizen verlost te zijn. De Petroleum Cokes van Gustavsburg (Mainz) naar de Aluchemie in Rotterdam zijn altijd partijen van duizend ton en dat zou nu te weinig zijn, maar helaas hebben ze ons weer gestrikt en liggen we in de keien vieze zwarte stof te happen tijdens de belading. Het voordeel is de bestemming; Rotterdam!

Pet. Cokes laden in GustavsburgStof happen

 

Maandag 19 maart:

Het grote nadeel is dat Mannheim zover van Rotterdam verwijderd ligt, voor de rest is het helemaal niet vervelend om aan de papierfabriek in Mannheim-Waldhof te lossen. De auto kan hier zo aan de wal gezet worden en er hoeft niet verhaald te worden, dus de schippersvrouw is al bijtijds onderweg om de Real en de Aldi leeg te roven. Het lossen stopt bijtijds, s'middags gaat de schipper gezellig met de schippersvrouw mee de stad in en s'avonds wordt de dag afgesloten met een  fantastisch etentje bij de Hafenschenke. Het is nu nog te koud maar tegenover het schip lokt het strandje, waar al menig uurtje is doorgebracht. (weet je nog S. volhouden hoor, van de zomer gaan we weer!)

Zaterdag 17 maart:

Vandaag varen we door het mooiste stuk van de Rijn; het gebergte van St. Goar tot Bingen. Hoe vaak we hier ook langs zijn gevaren, de schippersvrouw kan er nog steeds van genieten. De laatste keer dat we hier waren, was in oktober, tijdens de herfstvakantie van de kinderen. Het is helaas slecht weer vandaag, het regent en waait behoorlijk en dat maakt het uitzicht een heel stuk minder mooi.

Vrijdag 16 maart:

Het is vrijdagmiddag en de schippersvrouw is behoorlijk uit haar humeur. Normaal had ze om deze tijd in de auto gezeten om de kinderen van internaat te halen, maar deze vrijdag dus niet. De reis gaat naar Mannheim en de kinderen logeren dit weekend bij vrienden. Gelukkig heeft ze de schipper nog om op af te reageren.
Een lichtpuntje is dat het laatste kale ijzer aan boord vandaag een lik verf heeft gekregen. Het voordek was nog steeds kaal ijzer, maar heeft nu dan ook een mooi grijs kleurtje.
En onderstaande foto kregen wij gemaild van een medewerker van het Service Centrum in Lobith. Bedankt, zulke foto's zijn hier altijd heel erg welkom.

Primo afvarig bij Lobith Tolkamer
foto: W. Hendriks

Woensdag 14 maart:

Auto aan boord, de Maashaven uit en richting Waalhaven om te laden. Na drie dagen Rotterdam volgepropt met familiebezoekjes, inkopen doen, dringende en achterstallige zaken, vindt de schippersvrouw het helemaal niet erg dat ze weer moet varen. Ze kan weer orde gaan scheppen in de chaos en weer een beetje bijkomen van de drukte.

Vrijdag 9 maart:

Om half acht s'morgens is de Primo beladen, snel in de afvaart hetgeen met dit hoge water en stroomsnelheid geen probleem is. Om twaalf uur s'middags staat de schippersvrouw met haar auto aan de wal, de schippers zoekt een ligplaats terwijl zij al richting Rotterdam rijdt. Ze heeft geluk; er is geen fileleed of ander oponthoud, om kwart over twee rijdt ze Capelle binnen. Brieven posten, laatste boodschap doen, tanken, kinderen van school halen, tassen oppikken op internaat en weer terug naar Keulen. Om kwart over zes s'avonds stapt ze in Keulen weer aan boord. Het is goed gelopen vandaag.

Donderdag 8 maart:

Omdat de schippersvrouw ook graag alles zou willen kunnen wat de schipper kan en je weet maar nooit wanneer het van pas komt, neemt ze vandaag les in luiken open- en dichtleggen met de luikenwagen. En dat blijkt nog helemaal niet zo eenvoudig, de schipper heeft er destijds ook erg aan moeten wennen maar is daar na anderhalf jaar al heel handig mee geworden. De schippersvrouw heeft al moeite om op de treeplank van de luikenwagen te klimmen en blijkt te klein om over de luiken heen te kunnen kijken om in de gaten te houden of het aan de andere kant ook goed gaat. Ze vindt het doodeng en is bang dat de luiken in een zelfde positie komen te liggen als een paar dagen geleden (in het ruim dus) maar na een aantal  tips en trics van de schipper lukt het haar om met behulp van een soort joystick en een paar knoppen een paar luiken open en dicht te leggen.

Woendag 7 maart:

De eerste ankerplaatsen die we s'avonds tegenkomen zijn vol, in Erpel (tegenover Remagen) is nog plaats. Door het hoge water en dus de harde stroom is het een lange dag geweest. Het is inmiddels elf uur geweest als de ankers vallen. Met verbazing zien we hoe het schip dwars valt en door de ankers heen gaat. De ankers worden bovengehaald en we proberen het nog maar een keer. Het is weer geen succes, we gaan weer door de ankers heen. De schipper is het zat, de ankers worden weer omhoog gehaald en we varen door naar Andernach. De schippersvrouw kijkt jaloers naar de buurman, hij ligt de hele tijd al als een prins vooranker. Er is een uur verloren gegaan en eer de ankers liggen in Andernach is het drie uur s'nachts.

Maandag 5 maart:

De Primo ligt voor de hal van Walsum te wachten op belading. De schipper en zijn vrouw zijn samen in de woning als ze buiten een vreemd lawaai horen. De schipper vliegt naar buiten en de schippersvrouw de stuurhut in om te kijken wat er aan de hand is. Drie luiken zijn in het ruim gewaaid een vierde ligt op het randje, maar kan nog gered worden. Volgens een getuige gingen de luiken omhoog, vielen ze bijna in het water, en dan weer terug op het schip. De oorzaak moet een hele korte felle bui of een soort windhoos zijn. Met behulp van de kraan in de hal worden de luiken weer op hun plaats gelegd. Ze zijn beschadigd en hier en daar wat verbogen maar nog bruikbaar, er kan gewoon geladen worden. De luiken worden tezijnertijd bij gelegenheid worden gerepareerd.

 

Zaterdag 3 maart:

Een vrij weekend in Keulen, de hele familie vertrekt naar de stad met het plan om wat inkopen te gaan doen en de Dom te beklimmen. Als na meer dan 500 treden (geen lift) de top wordt bereikt kan de schippersvrouw bijna aan de hartbewaking. Het uitzicht op de Rijn met het hoge water, is door het slechte weer niet optimaal maar toch nog steeds de moeite waard.

Donderdag 1 maart:

De Primo is in de opvaart bij Düsseldorf en de schippersvrouw is bezig met het avondeten. Plotseling gaat de motor zachter, de schippersvrouw kijkt uit het raam en ziet dat er een politieboot opzij komt voor controle. Na verloop van tijd vindt ze dat het wel erg lang duurt, het eten is inmiddels klaar en ze gaat demonstratief de borden op tafel zetten in de stuurhut. De WSP-ambtenaar is erg vriendelijk maar heel erg precies en helemaal niet van plan om op te schieten. Op zijn gemak gaat hij samen met schipper de machinekamer controleren en zelfs de machinekamer voorop krijgt een beurt. Er valt geen bekeuring maar de schipper ontvangt een "mangelbericht" met zes punten die hij nog in orde moet maken. Eindelijk vertrekt de polizist, net op tijd voordat de schippersvrouw ontploft en het bijna verpieterde avondeten kan eindelijk genuttigd worden.


Het nieuw speelgoed

Maandag 26 februari:

De Primo is onderweg naar Antwerpen-Kallo, de schipper is druk bezig met zijn nieuwe speelgoed, dat voor de vakantie aan boord geplaatst is. Beide radars draaien, het beeld wordt met elkaar vergeleken en het bijhorende boek bestudeerd op de ontelbare mogelijkheden. Met de camera op de voormast wordt de hele omgeving bestudeerd. De schippersvrouw is er ook blij mee, de nieuwe radar geeft overdag, in tegenstelling tot de oude, ook een duidelijk beeld en met de camera kan ze scherp in de gaten houden wat er op en voor het voorschip gebeurd. Afstanden schatten is niet bepaald haar sterkste eigenschap en nu kan ze achterop zien of het voorop misgaat (misgaan = niks raken en dus gaat het dan goed)

Donderdag 15 februari:

De Primo wordt voorzien  van een tweede radar op het voorschip. Dat is handig, want met dit voorschip varen we vaak met het ruim open en dan is met de radar achterop de echo van het schip driehonderd meter.

Nu neemt de schippersvrouw een weekje pauze, week 9 verhaalt zij weer verder.

 

Maandag 12 februari:

Vorige week is bij het televisieprogramma "Jouw Vrouw, Mijn Vrouw" een schippersvrouw als deelnemer te zien geweest, en dat heeft nog al wat stof doen opwaaien. Veel schippers menen dat de binnenvaart door deze uitzending weer negatief in het nieuws kwam. Door het knip- en plakwerk van de programmamakers komt de schippersvrouw Karla en haar leven aan boord er niet best af. En dat is sneu want Karla was juist heel enthousiast na de opnamen voor jaar september. De schippersvrouw heeft Karla destijds nog geinterviewd voor het e-zine Sofa. Haar reactie na de uitzending is ook te lezen bij Vaart, het forum voor de binnenvaart.

Vandaag is er iets bijzonders gebeurd; de Primo heeft gelost in Stürzelberg (Stuntelberg), de favoriete losplaats van de schippersvrouw, zonder incidenten!

Zaterdag 10 februari:

Op de Waal komen we een enorm transport tegen, met jachten op de terugweg van de "Boot"-tentoonstelling in Düsseldorf. Gisteren kwamen we twee enorme jachten tegen die zelf weer terug voeren. Die veroorzaakten zo'n golfslag dat we bijna in twee stukken braken.  Zulke grote jongens morgen van ons wel op zee blijven.

Woensdag 7 februari:

Na een mistige ochtend op de Waal klaart het in de buurt van Rotterdam op. Nog onderweg belt de stuwadoor dat alles al klaar staat en dat ze meteen willen beginnen met de belading. De schippersvrouw neemt het roer over en de schipper gaat de vast de luiken open leggen en alles laadgereed maken. Tijdens het aanleggen komt een politieboot langszij. Terwijl de schipper nog druk bezig is, komen twee vriendelijke politieagenten bij de schippersvrouw in de stuurhut. Ze controleren het vaartijdenboek en andere bescheiden, als de schipper plotseling de deur openrukt en tegen de verbouwereerde agenten uit begint te varen, dat hij nu toch geen tijd heeft en waarom ze niet een uurtje later komen. De schippersvrouw bonjourt hem weer naar buiten en de verbaasde agenten vragen of hij altijd zo is. Dat de schipper over het algemeen vriendelijk en rustig is lijken de heren maar half te geloven. Als alles in orde blijkt vertrekken ze weer en buiten grappen ze tegen de schipper dat er vijf bekeuringen zijn gevallen en of dat meevalt.

Maandag 5 februari:

Vandaag moet de schippersvrouw heel erg bijkomen van het weekend. Er zijn in totaal vier open dagen bezocht van scholen en één van een nieuw schip. Het oordeel over de verschillende scholen moet nog geveld worden, over het nieuwe schip "Innuendo" niet, dat is gewoonweg in één woord prachtig!

Vrijdag 2 februari:

Vandaag klopt het gewoon eens! We wilden uiterlijk tot twaalf uur s'middags laden in de Botlek omdat er vanavond twee open dagen van scholen bezocht moeten worden. De oudste matroos gaat de basisschool verlaten. Om negen s'morgens varen we geladen de Botlek uit richting Maashaven.

Woensdag 31 januari:

Ja hoor, het is toch nog gelukt. De schippersvrouw is ontsnapt via een touwladder over de zeeboot en met een taxi van de Waalhaven naar de Maashaven waar haar auto nog stond. Doodmoe, met zere voeten en een volle auto komt ze s'avonds weer aan boord.

Dinsdag 30 januari:

De lossing is gepland voor vanavond en de Primo ligt geparkeerd in de Maashaven. De schippersvrouw heeft een lange lijst van dingen die gedaan moeten worden en vooral van dingen die gekocht moeten worden. De auto staat al aan de wal, als de telefoon gaat om half negen. De stuwadoor deelt mee dat de voorganger over een half uurtje leeg is en dat de Primo dringend naar Waalhaven moet. In de Waalhaven aangekomen blijkt dat de buurman nog lang niet leeg is en uiteindelijk is het namiddag voordat de lossing aanvangt. Van zulke informatie wordt de schippersvrouw nu echt chagrijnig, zeker omdat de auto nog in Maashaven staat. De schipper belooft een herkansing morgen.

Maandag 29 januari:

Om het sociale leven aan boord een beetje op peil te houden is de hele familie aan het hyven geslagen. De schipper en zijn vrouw zijn er nog niet helemaal achter hoe het moet en wat je er precies mee kan doen maar de strijd om wie de meeste vrienden heeft is losgebarsten. Wil jij hyven met de schippersvrouw of haar schipper? Meld je aan bij www.hyves.nl 

Donderdag 25 januari:

Sinds ze vorig jaar in Stürzelberg tijdens de lossing het m/s "Allegro" omgekiept hebben, heeft de schippersvrouw het niet zo op deze losplaats. Uit eigen ervaring hebben ze hier ook al het een en ander meegemaakt. Ze wordt niet teleurgesteld, al na de eerste hijsen hoort ze vanuit de woning eerst een hoop geschreeuw gevolgd door een paar flinke klappen. Scheldend stuift ze naar buiten om polshoogte te nemen. Het blijkt dat de kraanmeester met hijsen van de ene stapel t-bars, de naastgelegen stapel heeft meegetrokken en omgegooid. Het resultaat is een deuk in de vloer van het ruim. De mannen in het ruim kijken appelig omhoog en vragen zich af waar dat schetterende mens zich druk om maakt. Je mag wel gevarengeld ontvangen om hier te lossen.

Woensdag 24 januari:

Om morgen in Stürzelberg te kunnen lossen, vertrekt de schipper erg vroeg. Als de schippersvrouw wakker wordt, valt hij bijna om van de slaap. Na het ontbijt lost de schippersvrouw hem af, maar al na een paar kilometer zakt de mist als een donzen deken om hen heen. Ze maakt de schipper weer wakker, in de mist vertrouwt zij zich niet aan het roer. De mist blijft hardnekkig om de Primo heen hangen, steeds als de zon een poging doet om de mist weg te jagen, zakt het snel weer dicht. Ook het bunkeren gebeurt in de dichte mist. Uit telefonische contacten met collega's blijkt dat het bijna nergens mistig is. De schipper heeft een zware dag vandaag, pas tegen vier uur s'middags klaart het op. De schippersvrouw neemt zich voor de zoveelste keer voor beter te leren varen op de radar.

Maandag 22 januari:

In de Beneluxhaven Aluminium T-bars laden uit een zeeboot, het begint langzaam omdat er eerst een gat moet worden gegraven voordat er een heftruck in past.
In de loop van de dag draait wind en het wordt ijzig koud buiten. De winterliefhebbers zullen misschien staan te juichen dat het kouder wordt, maar de schippersvrouw zit er echt niet te wachten op winterse kou. Spiegelgladde dekken, alles vastgevroren, het schip niet kunnen schoonmaken en gladde wegen als de kinderen gehaald en gebracht moeten worden, het kan de schippersvrouw gestolen worden.  

 

Vrijdag 19 januari:

Vandaag wil de schipper naar de begrafenis van zijn favoriete tante. Helaas moet de lading vandaag worden gelost in een coaster. Gelukkig biedt een vriend een helpende hand, de schipper kan van boord af en de schippersvrouw vaart met de nieuwe kapitein naar de Brittanniëhaven. De schippersvrouw vindt het wel spannend, ze heeft nog nooit met een andere schipper samen gevaren dan met haar eigen echtgenoot. Samen schutten ze door de Rozenburgsluis en de samenwerking verloopt uitstekend. Er valt geen onvertogen woord tijdens de manoeuvres en dat is de schippersvrouw wel eens anders gewend met haar eigen kapitein.

Donderdag 18 januari:

Gelukkig ligt de Primo voordat de storm losbarst vast in de Maashaven en hoeft ie vandaag niet voor of achteruit.

Dinsdag 16 januari:

Coils (rollen ijzer) lossen in Neuwied en daarna ook gelijk weer rollen laden in de haven van Irlich. De scheepshond wordt daar erg nerveus van. Als een rol te hard wordt neergezet of  het schip tegen de muur knalt,  kruipt ze onder tafel of zoekt troost bij de schippersvrouw. De schippersvrouw zelf houdt er ook niet van dus dat zal waarschijnlijk ook de oorzaak zijn.

Vrijdag 12 januari:

De dag begint goed; voordag we in de auto stappen, brengt de buurman ons verse knapperige Duitse broodjes. De schipper rijdt vandaag mee naar "beneden", er staat onder meer een tandartsbezoek en een ziekenhuiscontrole op het programma. Zulke afspraken plannen we meestal op vrijdag omdat we dan ook onze kids van internaat halen.
Daarna moeten we direct terug naar boord want vanavond en vannacht (natuurlijk) moet er weer geladen worden. En dat is jammer want daardoor missen de jongens vanavond hun schooldisco en wij morgen de open dat van het gloednieuwe motorschip "Valinta". Dat hoort helaas ook bij het schippersleven.

Donderdag 11 januari:

Vandaag stormt het, maar daar hebben we weinig last van, want de Primo ligt veilig vastgeknoopt in de Hafenmund in Ruhrort, onder toeziend oog van de havenmeester en de webcam (http://www.duisport.de/en/logistik_transport/allgemeines/webcam/index.php). De storm hoeft alleen getrotseerd te worden voor het halen van een beetje proviand en een rondje met de scheepshond.

 

Woensdag 10 januari:

Het overslagbedrijf in Meiderich is zo zwart, smerig en drassig dat het de schippersvrouw de moed beneemt om te gaan shoppen of een wandeling te maken met de scheepshond. En dat is jammer want aan de overkant net boven de sluis, lokt de groene kanaalkant waar je eindeloos kunt lopen. Dan zit er niks anders op om zich aan nuttige taken als de boekhouding en het huishouden te wijden.

Maandag 8 januari:

De ochtend begint nog met wat vertraging door de regen, maar na een uurtje wordt het droog en gaat de belading dan toch beginnen. Eenmaal begonnen is het zo gebeurd, een enorme grijper van de drijfkraan van Marcor kiept het er zo in. Net voor de middag, begeleid door een stralend zonnetje, varen we de Botlek weer uit.

 


 

Zaterdag 6 januari:

Niets is veranderlijk als het schippersleven, eerst moesten we afgelopen nacht laden, vervolgens is er niets over ons bekend bij de stuwadoor en dan denken ze ons nog wel even, voordat ze er om drie uur s'middags mee stoppen, in een uurtje tijd vol te gooien. Maar om kwart over twee s'middags moeten ze toegeven dat het dit weekend toch niks meer wordt en dat ze het maandagmorgen nog eens gaan proberen.
We zetten koers richting Maashaven om van ons noodgedwongen vrije weekend te gaan genieten.

Vrijdag 5 januari:

Na de lossing in Ruhrort zakken we langzaam en ledig stroomafwaarts richting Rotterdam. Dat was niet de bedoeling maar alle retourreizen gaan aan onze neus voorbij. Het gaat moeizaam in het begin van het jaar en er zijn veel kapers op de kust.
Het einde van de kerstvakantie nadert en dat is voor de schippersvrouw altijd weer een moeilijk moment. Na twee weken zorgeloos genieten, gaat het internaatsleven gewoon weer beginnen.

Woensdag 3 januari:

De belading was gepland voor gistermorgen half acht, maar als wij s'morgens wakker worden, is er nog geen bootje te bekennen. We komen nog een beetje bij van de feestdagen, trachten een beetje orde te scheppen in de chaos en spitten de berg post door. De eerste coaster komt pas om half acht 's avonds binnen en de tweede midden in de nacht. We zijn weer eens de klos! De agenten van de zeeboot blijken twee ex-collega's uit een ver verleden van de schippersvrouw te zijn. Had dat niet iets beter geregeld kunnen worden, heren?

Maandag 1 januari:

GELUKKIG NIEUWJAAR!

Het valt niet mee om de Primo achter uit de Maashaven te peuteren. We zijn de enige van de brede rij schepen die moeten vertrekken, en dankzij een buurman die zonder overleg van boord is gerend en vervolgens zijn mobiele telefoon heeft uitgezet, is het heel krap om er tussenuit te varen. Uiteindelijk lukt het er tussenuit te varen en we knopen hem vast buitenop een andere rij schepen zodat we vanavond eenvoudig weer kunnen vertrekken. Minder eenvoudig is het om aan de wal te komen; we moeten elf schepen over klimmen! We gaan nog even op nieuwjaars- en verjaardagsvisite, bij thuiskomst zetten we de auto weer aan boord, de feestdagen zijn nu echt over.

 

Maandag 25 december:

Veel schippers zoeken tijdens de feestdagen hun thuishaven op. In de Maashaven in Rotterdam is het dan ook gezellig druk. Deze foto's zijn genomen vanuit de stuurhut van m/s "Fidato", mijn zwager was zo vriendelijk om voor de foto even de containerstuurhut in de hoogte te sturen.

Wij wensen vanaf de Primo iedereen fijne feestdagen en heel veel geluk voor 2007!

Maandag 18 december:

Vandaag lossen we de lava in de Brittanniëhaven. Ook het lossen gaat langzaam, de lava is erg licht en neemt veel ruimte in. Het is niet zo erg, nu kunnen we een  beetje bijkomen van een hectisch maar gezellig weekend en vast een beetje uit rusten voor de komende dagen. Deze week worden we voorzien van een nieuw bankstel en onze arme geknakte voormast wordt ook weer hersteld. De kerstinkopen moeten ook nog worden gedaan en wat achterstallige sociale verplichtingen worden vervuld.

Donderdag 14 december:

Het laden in Andernach gaat tergend langzaam, de lava wordt beetje bij beetje aangereden. Gisteren schijnt er 6000 ton te zijn verladen maar vandaag doen ze over 1500 ton de hele dag en dat terwijl we zo snel mogelijk richting Rotterdam willen om zo veel mogelijk vrij weekend te genieten.
De schippersvrouw neemt de gelegenheid waar om een kerstboom en de boodschappen voor het weekend te gaan halen en de auto wordt voor dit doel aan de wal gehesen.

Woensdag 13 december:

Laden en lossen, het schijnt de laatste tijd alleen maar s'nachts te kunnen. In vijf dagen tijd zijn we drie nachten de klos. Nou ja "we", vooral de schipper dan, hij is daadwerkelijk in touw, de schippersvrouw helpt soms met het verhalen maar duikt daarna haar bed weer in.
De laatste reis mogen we in Andernach laden, daar werken ze alleen maar overdag.

Maandag 11 december:

Deze reis slepen we het ijzer van Rotterdam naar het Ruhrgebied, van het Ruhrgebied naar IJmuiden en weer terug van IJmuiden naar het Ruhrgebied. De ladingstromen zijn soms onbegrijpelijk maar lang staan we er niet bij stil, wij moeten het tenslotte vervoeren!
We lossen en laden in de "All Weather Terminal" van Corus in IJmuiden. Dat was nu heel prettig want het regende en waaide hard vannacht, dus geen oponthoud omdat de lading niet nat mag worden en geen angst dat de luiken tijdens het dichtleggen om je oren vliegen. 

Vrijdag 8 december:

Tegen de avond begint het flink te stormen, door de haven lopen flinke golven. Tijdens de lossing hoort de schipper een flinke klap op het voorschip. Als hij poolshoogte gaat nemen, blijkt de voormast met een enorme klap naar beneden te zijn gestort. De schade: een afgebroken vleugel, een kapotte luidspreker en een aantal kapotte lampen en de mast krom. De oorzaak: niet de storm maar hoogstwaarschijnlijk is men de pen die de hydroliekcilinder aan de mast bevestigd vergeten te borgen. Hierdoor is de pen het afgelopen jaar eruitgeschoven. Gelukkig was er niemand op het voordek toen het gebeurde, het is maar de vraag of je het overleeft als zo'n enorme mast op je hoofd stort. En gelukkig was de vorige week bestelde nieuwe radar nog niet geplaatst.

Woendag 6 december:

De Sint is weer opgehoepeld en heeft gelukkig alle surprises en gedichten ook meegenomen richting internaat en school. De laatste reizen voor de kerst breken aan en de goede zin is er een beetje af, de korte winderige dagen werken daar niet aan mee. Vandaag bezoeken we in Duisburg een kerstmarkt maar we zullen wel geen glühwein nodig hebben om ons op te warmen.

 

Donderdag 30 november:

Mist en zon wisselen elkaar vanmorgen af, soms staat de zon hoog aan de hemel en soms vaar je in een muur van dikke mist. Varen in de mist, en zeker afvarig op een druk bevaren rivier als de Waal, geeft de schippersvrouw altijd een unheimlich gevoel. We gaan gelukkig wel de goede kant op, richting een vrij weekend in Rotterdam!

Dinsdag 28 november:

We liggen in Neuwied achter het eiland te lossen. Het stroomt hier enorm hard. Tijdens het verhalen is het goed opletten, door de stroom scheert het schip hard van de ene kant naar de andere kant. Ze hebben hier sinds de laatste keer wel een keurig steigertje gemaakt om van en aan boord te komen, in plaats van de hoge, kromme, steile, val-je-dood trap. Een meevaller voor de scheepshond, nu kan er hier ook gewandeld worden.

Zondag 26 november:

De Sint gaat de Primo ook niet onopgemerkt voorbij. De woning is bezaaid met kartonnen dozen, snippers papier en kranten. Gezamenlijk breken we ons hoofd hoe de surprises in elkaar moeten worden gezet. Dit jaar moeten er drie surprises worden gemaakt met bijbehorend gedicht en moet natuurlijk voornamelijk in het weekend aan boord, onder assistentie van de schippersvrouw.

Vrijdag 24 november:

Ok, Fortin Düsseldorf is geen ideale losplaats, je ligt in de keien, er staan wel palen maar daar kun je helemaal niet bij in de buurt komen, geladen blijf je meters van de kant, je hebt er geen televisiebeeld en halverwege de lossing moet je een keer rond omdat er een asielzoekersschip in de weg ligt, maar.... ze komen 's morgens wel verse knapperige broodjes aan boord brengen en dat maakt heel veel goed.

Donderdag 23 november:

We liggen te lossen in Düsseldorf, verscholen achter enorme graansilo's. Dat heeft als gevolg dat we geen ontvangst hebben met onze schotelantenne en dat is balen, zeker woensdagavond wanneer de uitslag van de verkiezingen bekend wordt gemaakt. Gelukkig blijven we op de hoogte via internet.

Woensdag 22 november:

Omdat de trap binnendoor in onderhoud is, moeten we van de woning naar de stuurhut en andersom buiten langs. Het is weer net als vroeger met de oude houten stuurhut, we weten ook gelijk weer hoe dat was. Koud en drijfnat worden in het kleine stukje van de woning naar de stuurhut met in je handen twee borden met eten. Met een flinke windvlaag ligt het beleg op het achterdek. Zo leer je weer eens waarderen wat je hebt. De schippersvrouw is dan ook niet jaloers op containerschepen, die moeten ook nog eens een hoge steile trap op.

Dinsdag 21 november:

Toen de vader van de schipper drie jaar geleden overleed, is tegelijkertijd de kennis van het houtbewerken in de familie verdwenen. De schippersvrouw probeert de trap van de binnendoorgang naar de stuurhut op te knappen en van een nieuwe laklaag te voorzien. Het resultaat is lang niet zo mooi als haar schoonvader zou hebben gehad, maar hij had zijn hout nooit zo verwaarloosd, zijn houtwerk zag er altijd picobello uit.

Maandag 20 november:

De herfst heeft alsnog toegeslagen. Tijdens de lossing met een kraanscheepje in Den Bosch regent en waait het de hele dag. Aan het eind van de dag is de schipper doornat en verkleumd.

Zaterdag 18 november:

De hele familie is in Arnhem om het jaarlijkse zaalvoetbaltoernooi voor schipperskinderen bij te wonen. Dit Dekatel toernooi is de tegenhanger van het Aquakids voetbaltoernooi dat volgend jaar op 2 juni plaats zal vinden. Het was een sportieve en gezellige dag, afgesloten met een etentje met 48 man.

Vrijdag 17 november:

Big Brother is watching you; de Primo ligt afgemeerd in de Hafenmund Duisburg Ruhrort en dat is te zien op de webcam: http://www.duisport.de/en/logistik_transport/allgemeines/webcam/index.php  In het donker is het niet zo goed te zien, die grote lichtvlek is onze voormast, maar overdag kun je ons prima herkennen.

Donderdag 16 november:

Het laden in Andernach gaat tergend langzaam want de lava wordt aangereden met vrachtwagens en daar hebben ze er te weinig van ingezet. Dat is jammer, want we hebben haast om weer beneden te komen. Maar ieder nadeel heeft zijn voordeel, de schippersvrouw grijpt alsnog haar kans om verse broodjes te halen, de Aldi te plunderen en een lange wandeling in fantastisch najaarweer te maken met de hond. Om half vijf is de boot dan eindelijk vol en nemen we kop voor.

Woensdag 15 november:

Vandaag lossen we brammen in Keulen-Deutz. De Primo ligt afgemeerd op "Duits damwand", in de keien dus en meters van de wal af. Er staan wel palen, maar je blijft hier meters van de kant af, daar kun je alleen maar op liggen als het erg hoog water is. Om van en aan boord te komen moet je halsbrekende toeren uithalen. De havenarbeiders mogen niet met de kraan aan boord gezet worden, want dat is gevaarlijk! De schippersvrouw blijft ook maar aan boord al lokt het bord van de Aldi en een wandeling met de hond met dit prachtige najaarsweer.

Woensdag 8 november:

Laden of lossen in Andernach betekent voor de schippersvrouw verse broodjes en lekker rondstruinen in de Kaufland. Helaas niet deze keer, de laadplaats bestaat uit drie palen, zonder steiger die minstens tien meter van de wal afstaan. Bovendien bestaat de mogelijkheid dat er plaats gemaakt moet worden als er iemand de haven in of uit wil. Het spaart wel geld en tijd uit. Na het verfwerk buiten is de schippersvrouw binnen met de verfroller aan de slag gegaan. 

Maandag 6 november:

Slaperig klimt de schippersvrouw s'morgens heel vroeg de trap naar de stuurhut op. Gisteravond heeft ze de kids vanuit Keulen teruggebracht en toen ze terug was, werd de motor gestart en moest er weer verder worden gevaren. De schipper had de eerste wacht maar heeft inmiddels slaap gekregen. Gelukkig komt het maar weinig voor dat er s'nachts moet worden gevaren want de bemanning van de Primo is daar niet voor geschikt.

 

 
  Nog meer verhalen van 2010 2009, 2008 en 2007  
     
     
     
     
     
     
 

Wil je reageren of heb je vragen?
Mail het ons!

 
 

powered by Ingrid Veldman